παγκόσμια ημέρα μεταναστών

πρόσφυγες της Αθήνας

Τον τελευταίο καιρό η Αθήνα (παλιά μου αγαπημένη) κατακλύζεται από δράσεις της ομάδας των atenistas,όπου προς μεγάλη μου περηφάνεια συμμετέχουν και ηγούνται πολλοί καλοί μου φίλοι.(www.atenistas.gr  είναι η σελίδα όπου κανείς μπορεί να ενημερωθεί για τις δράσεις)Μια σχετικά πρόσφατη ήταν η συγκέντρωση στην Ομόνοια και η "παρέλαση" σε δρόμους του κέντρου όπου κανείς φοβάται να περάσει όχι μόνο το βράδυ αλλά και το πρωί.Αυτός ήταν ένας κι από τους λόγους που εγώ ,η ρίψασπις,στο δίλλημα να φύγω ή όχι επέλεξα το πρώτο.

"Έχουν περάσει αρκετές μέρες από κείνες τις 2 βόλτες-"πορείες" στις κάτω γειτονιές του κέντρου κι όσους κι αν ρώτησα έκτοτε για κείνες τις στιγμές μιλούσαν συγκινημένοι, για το αναπάντεχο που έζησαν πατώντας στην στενή σκοτεινή Γερανίου, στη στοά της Πλατείας Θεάτρου, στην Πλ. Βάθη, στην Ζήνωνος, στους Γιατρούς τους Κόσμου στη Κουμουνδούρου.

(τo βίντεο της δράσης από τη σελίδα του free press lifo    http://www.lifo.gr/tv/videos/22)

Για την εικόνα των μεταναστών, (που αποτυπώνεται τόσο γλαφυρά στην συγκλονιστική φώτο του Σπύρου Βάθη, κλικ μεγέθυνση) των δεκαεπτά νομά σ' ένα δωμά, αυτών που με τόση χαρά βγήκαν στα μπαλκόνια με τις σκισμένες τέντες, που στα γεμάτα έξαψη μάτια τους, φωνές, χαμόγελά τους, έβλεπες να λαχταρούν μια βασική ανθρώπινη ανάγκη, την αποδοχή: να νιώσουν κομμάτι της κοινωνίας μας, ότι είναι σαν κι εμάς, όχι στυλάτοι και καλοντυμένοι αλλά ίδιοι σαν εμάς.
Και στ' αλήθεια, γιατί δεν το κάνουμε (και τους αφήνουμε απλώς να είναι ένα ντεκόρ για να δικαιώνουν τις ακραίες ιδεολογίες τους αριστερά/δεξιά); Πόσος πλούτος για μια πόλη είναι αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες: στο φαγητό, στις μουσικές, και πάνω απ' όλα στον ενδιαφέροντα και διαφορετικό τρόπο σκέψης για την ζωή;
Και σ' ένα ουσιαστικότερο επίπεδο: οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν ακόμα την αγνότητα στις προθέσεις τους, τον σπόρο για πρόοδο, για εργασία, δεν είναι διεφθαρμένοι από την λαμογίστικη νοοτροπία μας. Μήπως τελικά η ουσιαστική ένταξή τους, κι η ευθύνη τους να αποδειχθούν άξιοι της αποδοχής , μπορεί να αποτελέσει καίριο συσταστικό που θα δώσει πνοή στην κουρασμένη για ξεβολέματα φάρα μας, επαναφέρει και εκτιμήσουμε ξεχασμένες σε μας αξίες, που φέρει ακόμα και τώρα το κουρασμένο μεροκάματό τους; Τι έχει να χάσει η χώρα εντάσσοντας αξιοπρεπώς ανθρώπους, όσους τέλος πάντων είναι εδώ για 1 μήνα ή για χρόνια, που θα νοιάζονται εκ των πραγμάτων τον τόπο μας; Είναι πραγματικά χαζό εδώ που φτάσαμε να μην διαλέγουμε την θετική οπτική..."
Το απόσπασμα αυτό είναι από το μπλογκ του athensville (www.athensville/blogspot.com ) ο οποίος ήταν από τους ιδρυτές των atenistas. Από το ίδιο μπλογκ είναι αυτό το ποστ όπου βλέπει κανείς και την άλλη πλευρά.Δηλαδή από τη μια είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες που εδώ και χρόνια ζουν στο ιστορικό κέντρο υπό άθλιες συνθήκες...κι από την άλλη οι Αθηναίοι που έχουν γίνει πρόσφυγες στην ίδια τους τη πόλη.Καθημερινά πολλοί άνθρωποι που κυκλοφορούν σ αυτές τις περιοχές δοκιμάζουν άσχημες εμπειρίες κι ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι τηλεοπτικοί σταρς που ακόμη έχουν έναν ουσιαστικό λόγο να βγαίνουν στα κανάλια.

"Έφυγα από την πλατεία Θεάτρου πριν από λίγους μήνες. Αναγκάστηκα να φύγω.
Η ζωή είχε καταντήσει "μη ζωή". Η κακή μεταναστευτική πολιτική, η διεφθαρμένη αστυνομία κι ένας ψεύτης διαπλεκόμενος δήμαρχος κατέστρεψαν το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Χθες πέρασα από τη γειτονιά μου την παλιά να πάρω κάποια πράγματα από το σφραγισμένο μου σπίτι.
Οι αστυνομικοί στη μια γωνιά της Μενάνδρου, και στην άλλη γωνιά οι μαύροι έμποροι των ναρκωτικών να με ρωτούν αν θέλω κόκα, μαύρο ή πρέζα....
Στην ερώτησή μου γιατί δεν τους πιάνουν, οι αστυνομικοί μου απάντησαν ότι δεν έχουν εντολή κι ότι, ακόμη κι αν τους πιάσουν, σε μία μέρα θα τους ξαναφήσουν.
Ευτυχώς το παζάρι που έκλεινε παρανόμως τη Μενάνδρου και τη Σαπφούς δεν υπήρχε εκεί. Μου είπαν ότι λόγω επερχόμενων εκλογών το απαγορεύουν. Το διά νόμου απαγορευμένο ούτως ή άλλως.
Η κάποτε πολύβουη Ευριπίδου, χάσκει σαν ξερή λίμνη με τα όρνια να γυροφέρνουν ποιος ξεχασμένος περαστικός θα είναι το επόμενο θύμα. Πάντα υπάρχει. Ένας τουρίστας, μια κοπέλα που ξεχάστηκε, μια κυρία που πάει στο ΙΚΑ της γειτονιάς. Θα βρεθεί μια τσάντα να κλαπεί ή ένα αυτοκίνητο να σπάσει.
Θυμός. Και αηδία.
Περιμένω. Κουράστηκα να φωνάζω. Κουράστηκα να νιώθω πολίτης β' κατηγορίας. Περιμένω. Να φύγει ο ψεύτης δήμαρχος. Να ξανανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου.
Να ξαναγίνει η γειτονιά μου, γειτονιά. Με παιδιά στους δρόμους. Με μάτια χωρίς φόβο και απόγνωση.
Περιμένω για να ξαναγυρίσω. Και πολλοί ακόμη που αναγκαστήκαμε να γίνουμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πόλη. Περιμένουμε.
Με τιμή,
Γ.Καραμίχος"

social network

Μπορεί κανείς να πάθει αρθρίτιδα από τη μεγάλη χρήση του πληκρολογίου του; Ναι,αν είναι κάποιας ηλικίας,κάνει ασταμάτητο τσατ στο skype(γιατί δεν έχει πάντα καλή σύνδεση ώστε να μιλάει) και είναι μετανάστης με αρκετούς φίλους επίσης μετανάστες σε διάφορα μέρη της χώρας του αλλά και του κόσμου...ναι τότε μπορεί!!
Το internet είναι ο καλύτερος φίλος του μετανάστη...εσωτερικού η εξωτερικού!Οσο και να το κατηγορούν για διάφορους λόγους...δεν ξέρουν! skype,msn,facebook,twitter,hotmail,gmail,chat,calls,video calls,blogs,google etc etc...παράδεισος!!
Κατεβάζω ταινίες κι ό,τι θέλω κι ας μην έχει το Νησί σινεμά,βιβλιοθήκη,περιοδικά κι εφημερίδες όταν δεν έρχονται τα καράβια για διάφορους λόγους...και φυσικά συναντάω τους αγαπημένους μου.


Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τα computer freaks του Harvard η οπουδήποτε βρίσκονται κι ανακαλύπτουν νέες μεθόδους επικοινωνίας και πληροφόρησης.
Να όπως αυτόν στην ταινία "social network". Το παραδέχομαι ότι αποταν μου έγινε γνωστή η μετανάστευση μου στο Νησί έχω και facebook κι ας το έχει πουλήσει αυτός στην CIA.(σκασίλα μου!!)

πρόσκληση

μετανάστης στο ίδιο σου το σώμα...

Το Νησί έχει και Κινηματογραφική λέσχη,που προχτές πρόβαλε το "Λουλούδι της Ερήμου"

             
Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο...αλλά η ταινία μου φάνηκε καλή και σίγουρα η αληθινή ιστορία συγκλονιστική...

Οπως έχουμε πει υπάρχει κυριολεκτική και μεταφορική μετανάστευση...και το να είσαι γυναίκα χωρίς να μπορείς να το νιώσεις είναι πραγματικά σαν να είσαι ένας ξένος στο ίδιο σου το σώμα.

Και το χειρότερο είναι να στο επιβάλλουν...άρα διωγμένος από την πατρίδα σου...άρα πρόσφυγας αλλά που...πάλι στην ίδια σου την πατρίδα;;;;Παράνοια;Δυστυχία;

Δύναμη τελικά...τουλάχιστον να γλιτώσεις τους άλλους.

H ταινία και το βιβλίο αναφέρονται στην προσωπική ιστορία της Γούορις Ντίρι, ενός τοπ μόντελ που το σκασε από τη Σομαλία σε νεαρή ηλικία. Η Γούορις αναδεικνύει ένα μείζον θέμα, την κλειτοριδεκτομή. Θύμα της πρακτικής αυτής πέφτουν εκατομμύρια κορίτσια κάθε χρόνο. Η αφήγηση της είναι ανατριχιαστική:

« Την εγχείρηση την έκανε μια γριά τσιγγάνα, που στην κοινότητά μας την θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο, αλλά

« Την εγχείρηση την έκανε μια γριά τσιγγάνα, που στην κοινότητά μας την θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο, αλλά εγώ την θεωρούσα φόνισσα. Την νύχτα πριν την κλειτοριδεκτομή μου, η μητέρα με συμβούλεψε να μην πιω πολύ νερό ή γάλα για να μην χρειαστεί να ουρήσω. Εκείνο το βράδυ η οικογένεια ασχολήθηκε περισσότερο μαζί μου, αυτή ήταν η παράδοση. Πριν ακόμη χαράξει με ξύπνησαν για την εγχείρηση… Πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ανάμεσα σε θάμνους. Η μητέρα κάθισε σε ένα βράχο και μου έδωσε να δαγκώσω μια ρίζα δέντρου. …Η τσιγγάνα έχωσε τα δάχτυλά της σ’ ένα ταγάρι που φορούσε κι έβγαλε μια σπασμένη λεπίδα ξυραφιού. Έφτυσε πάνω της και την σκούπισε στη ποδιά της. Αφού την καθάρισε, μου έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι για να μη βλέπω. Το επόμενο πράγμα που ένοιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου… άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας που πριόνιζε πέρα-δώθε το δέρμα μου. …Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και να τραντάζομαι ανεξέλεγκτα. Προσευχήθηκα να τελειώσει γρήγορα. Κι έτσι έγινε, γιατί λιποθύμησα… όταν ξύπνησα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα ούρησης…το μόνο άνοιγμα που είχε μείνει για τα ούρα και το αίμα της περιόδου, ήταν μια μικροσκοπική τρύπα με διάμετρο ενός σπιρτόξυλου… »

Κλειτοριδεκτομή είναι ο συνήθης όρος με τον οποίο αναφερόμαστε στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Συνίσταται στην εκτομή μέρους ή ολόκληρης της κλειτορίδας, ή και των μικρών και μεγάλων χειλέων του αιδοίου. Κάποιες φορές η διαδικασία ολοκληρώνεται με τη συρραφή της σχισμής και το στένεμα της εισόδου του κόλπου. Η πρακτική παρομοιάζεται συχνά με την ανδρική περιτομή, στην πραγματικότητα, όμως, το ακριβές αντίστοιχο στους άνδρες είναι ο ευνουχισμός.
Οι συνειρμοί περί συναισθηματικού ευνουχισμού ωχριούν μπροστά στην κυριολεξία του όρου.

Οι ίδιες οι γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν πώς το τραύμα που υπέστησαν στην παιδική τους ηλικία φταίει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε όλη τους τη ζωή. Για μια γυναίκα που έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή είναι πιο δύσκολο να μείνει έγκυος, ενώ καθίσταται τρομερά επώδυνος και επικίνδυνος ο τοκετός.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 120-140 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί αυτόν το σεξουαλικό ακρωτηριασμό, ενώ άλλα 3 εκατομμύρια ζουν κάθε χρόνο υπό αυτή την απειλή. Για να το πούμε αλλιώς, 6 κορίτσια σε όλο τον κόσμο υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή κάθε λεπτό.

Στο ντοκυμαντερ του Εξάντα «Το μυστικό της αυγής»  του Γιώργου Αυγερόπουλου μαθαίνει κανείς πολλές λεπτομέρειες.

Πρόκειται για ένα αρχαίο έθιμο μύησης που επιβιώνει μέχρι σήμερα, κατά κόρον στην Αφρική, αν και απαντάται και σε ορισμένες χώρες της Ασίας και ελάχιστες της Μ. Ανατολής. Η αφετηρία του χάνεται στα βάθη των αιώνων της αφρικανικής παράδοσης. Σύμφωνα με έναν αρχέγονο μύθο του Μαλί, σε κάθε ανθρώπινο ον τη στιγμή της γέννησής του υπάρχει και το αρσενικό και το θηλυκό φύλο. Στον άνδρα το θηλυκό βρίσκεται στην ακροβυστία, και στη γυναίκα το αρσενικό βρίσκεται στην κλειτορίδα. Έτσι, με την περιτομή και την κλειτοριδεκτομή αντίστοιχα, συντελείται σωματικά και κοινωνικά το πέρασμα των παιδιών στην ενηλικίωση, και ο άνδρας και η γυναίκα πια θεωρούνται έτοιμοι να παντρευτούν.
Οι άνθρωποι επιμένουν στην τέλεσή της κυρίως βάσει διαδεδομένων δεισιδαιμονιών και αντιλήψεων. Η κλειτορίδα θεωρείται πηγή και φορέας κακών. Οι άνδρες νομίζουν ότι θα μεγαλώσει όπως το πέος και φοβούνται να την αγγίξουν για να μη μείνουν ανίκανοι. Οι γυναίκες νομίζουν ότι αν στη γέννα το κεφάλι του μωρού αγγίξει την κλειτορίδα, το παιδί θα πεθάνει. Ή φαντάζονται ότι τα φυσιολογικά εξωτερικά γυναικεία γεννητικά όργανα είναι υπερβολικά ευμεγέθη. Η κυρίαρχη αντίληψη όμως που συντηρεί την πρακτική είναι ότι η γυναίκα είναι υπερσεξουαλική, και είναι αδύνατο για έναν μόνο άντρα να την ικανοποιήσει. Έτσι η κλειτοριδεκτομή παρουσιάζεται ως ο τρόπος προκειμένου η γυναίκα να μένει «ήσυχη», παρθένα μέχρι να παντρευτεί, και πιστή στον άνδρα της μετά το γάμο.

          Το ντοκυμαντέρ του Εξάντα είναι εδώ:
                      http://www.ert.gr/el/play/eksantas/to-mystiko-tis-aygis

αειφυγία

Σκέφτομαι ότι η αειφυγία μου ξεκίνησε με τη Θεσσαλονίκη,

συνεχίστηκε με τη Βαρκελώνη

και ολοκληρώθηκε(?) με το Νησί

(όχι δεν είμαι στη Σπιναλόγκα ευτυχώς...απλά μου αρέσει αυτή η αναφορά στην επικαιρότητα).
Δεν ξέρω αν νιώθω όντως μετανάστης αλλά σίγουρα εδώ στο Νησί υποφέρω από την υγρασία αγαπητοί νοσταλγοί των καλοκαιρινών διακοπών στα Νησιά.(αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις την σωτηρία από ένα αφυγραντήρα)
Σκέφτομαι συχνά αυτά τα χαριτωμένα ερπετά...τους χαμαιλέοντες...κι όλους αυτούς που δουλεύουν σε τσίρκο...αλλά βαριά η καλογερική,ή μάλλον πολύ υγρή!!
Τέλος,συμπάσχω με τους μετανάστες ειδικά απ'  όταν πρωτοπήγα στη Βαρκελώνη κι ο Μanu Chao είχε μόλις τραγουδήσει το "el clandestino".


Εκεί οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν στην ουσία μετανάστες και κάποιοι και λαθρομετανάστες.Κυρίως Λατινοαμερικάνοι,κυρίως από εύπορες οικογένειες με σπίτια τύπου Μεξικάνικη σαπουνόπερα, και κυρίως δουλεύοντας χωρίς χαρτιά και πααααάρα πολλές  δυσκολίες επειδή ήθελαν να μείνουν τόσο πολύ...όσο πολύ η ίδια τους η πατρίδα τους έδιωχνε!!Αυτό είναι κάτι που πραγματικά σε πληγώνει πολύ...και το έζησα από κοντά.
Πάντως εκτός από τις διάφορες ανάγκες...στην αειφυγία μάλλον σε οδηγεί λίγο και το DNA σου.

δεν ξέρω πόσοι έμαθαν για αυτό....

Οταν είδα αυτές τις εικόνες την προηγούμενη εβδομάδα είχα ανατριχιάσει...αλλά η διαρκής μετάβαση του μετανάστη δε με άφησε να τις θυμηθώ παρά σήμερα...
Είναι φωτογραφίες πολιτικών προσφύγων από το Ιράν οι οποίοι είναι προστατευόμενοι από το ειδικό καθεστώς της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ Για τους Πρόσφυγες. Δε μπορούν να επιστρέψουν στο Ιράν καθώς κινδυνεύουν με φυλάκιση ή ακόμα και καταδίκη σε θάνατο.Παρά την αναγνώριση τους ως πολιτικούς πρόσφυγες, το ελληνικό κράτος αρνείται να τους αποδώσει τα νόμιμα δικαιώματά τους ενώ ταυτόχρονα εισπράττει ευρωπαικά κονδύλια χωρίς όμως να διοχετεύει τα χρήματα σε αυτούς.
και να τους παρέχει όλα τα απαραίτητα έγγραφα (λευκή κάρτα, ταξιδιωτικά έγγραφα).
Η απεργία πείνας έχει ξεκινήσει από τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου.

Οι Ιρανοί απεργοί πείνας είναι πρώην μέλη της οργάνωσης P.M.O.I. Στρατολογήθηκαν από τις κοντινές στο Ιράν χώρες, όπου είχαν καταφύγει επειδή διώκονταν από το καθεστώς του Χομεϊνί και μεταφέρθηκαν για εκπαίδευση σε ένα στρατόπεδο στο έδαφος του Ιράκ. Προσχώρησαν στην οργάνωση πιστεύοντας πως θα έδιναν μάχη για την πολιτική αλλαγή και την ελευθερία του λαού τους . Στο στρατόπεδο, όμως, αντιμετώπισαν ένα εντελώς ανελεύθερο καθεστώς, τελείως αντίθετο με τα προσωπικά τους πιστεύω, εξευτελισμούς, συνεχή πλύση εγκεφάλου με στόχο τη θεοποίηση του ηγέτη της οργάνωσης και πολλές φορές βασανισμούς και φυλακίσεις. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τώρα την οργάνωση αυτή χειρότερη και από τον ίδιο το Χομεϊνί.

Το 2002, η P.M.O.I. έκλεισε μυστική συμφωνία με τους Αμερικάνους, που είχαν εισβάλλει στο Ιράκ, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί έπρεπε να κρατήσουν για 5 χρόνια τους αντιφρονούντες της οργάνωσης σε μια μυστική φυλακή (T.I.P.F.) , 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη και η οργάνωση ως αντάλλαγμα έδινε πληροφορίες για το Ιράν. Εκεί υπέστησαν νέα βασανιστήρια μέχρι που αφέθηκαν ελεύθεροι το 2007, μετά τη λήξη της συμφωνίας. Η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες τους αναγνώρισε ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006 μέσω δορυφορικής συνέντευξης, ενώ ήταν ακόμα στη φυλακή.
http://iranianrefugeesfromtipf.blogspot.com/

"transitionology"

ή "Μετανάστης στην ίδια σου την  πόλη..."                     Επειδή χτες ήταν η επέτειος της πτώσης του Τείχους στο Βερολίνο σκέφτηκα λίγο πως είναι να είσαι μετανάστης στην ίδια σου την πόλη κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά ....και μάλιστα ξαφνικά κι απότομα ...και φρίκαρα.
Γενικά το ανθρώπινο μυαλό είναι πολύ διεστραμμένο... ειδικά τα γεωπολιτικά συμφέροντα ανά τους αιώνες.Δηλαδή είναι τόσο προχωρημένο να σκεφτεί κάποιος ότι ένα κομμάτι μιας πόλης μπορεί ξαφνικά να περιτοιχιστεί και μάλιστα να ανήκει σε μια διπλανή χώρα.Και για να δεις την ξαδέρφη σου ή τον φίλο σου που μέχρι χτες έμενε δυο τετράγωνα πιο κάτω τώρα πρέπει να γίνεις λαθρομετανάστης....δηλαδή ό,τι να΄ναι...


Σήμερα,όταν επισκέφτεσαι το Βερολίνο νιώθεις πολύ έντονα ότι αποτελεί ένα «πεδίο μάχης της μνήμης», ότι ο χρόνος  μοιάζει μετέωρος μετά την πτώση του Τείχους ...παρότι ο καπιταλισμός εμπορευματοποιεί τα πάντα - ακόμη και τις μνήμες.
Τα λέει πολύ ωραία το σημερινό άρθρο στο "Βήμα online" αναφέροντας αποσπάσματα από το βιβλίο «The Future of Nostalgia» (2001), της ρωσικής καταγωγής Svetlana Boym όπου μιλάει για την "Κόκκινη Νοσταλγία" που ισχύει σε πολλές χώρες του πρωην ανατολικού μπλοκ. Πόλεις που άλλαξαν ονόματα...μέχρι και σύνορα,όπως το Βερολίνο.
Νόστος και άλγος ...καταλαμβάνει συχνά και μένα την ταπεινή μετανάστη εσωτερικού...
και αναρωτιέμαι..."....Τι σημαίνει το να ζεις μονίμως σε «διαδικασία μετάβασης»; Σημαίνει πως ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται σταθερά. Σημαίνει ακόμη πως το μέλλον απομακρύνεται, και η προσφυγή στο παρελθόν - σ' ένα παρελθόν ασφάλειας και ηρεμίας - είναι παραμυθητική. ".
Το παράδειγμα του Βερολίνου δείχνει ότι 20 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, "...η «μετάβαση» έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας, μια γενιά μεγάλωσε μέσα της ενώ έχει τροφοδοτήσει ένα ολόκληρο πεδίο σκέψης το οποίο ο ρωσολόγος Stephen Cohen χαρακτήρισε κάπως ειρωνικά «μεταβασιολογία» (transitionology)..."
Αναφέρεται δε και στην ταινία "Goodbye Lenin"


με το συμπέρασμα ότι"...Δεν κατοικούμε το παρελθόν μας μέσα από τις νοσταλγικές μνήμες αλλά προσπαθούμε να ξαναχτίσουμε τον κόσμο γύρω μας διαχειριζόμενοι τραύματα, αβεβαιότητες, την αίσθηση της απώλειας. ..."
Λες να ζω εδώ στο Νησί σε μια συνεχή γραφική μετάβαση???

μετανάστης λόγω σπουδών...το καλύτερο!!!

οι σελίδες κοινωνικού συσχετισμού έχουν κι ένα καλό...πετάει κάποιος φίλος από τα παλιά μια φωτογραφία και σε βυθίζει σε κύματα γλυκιάς νοσταλγίας.
όταν πήρα τη βαλιτσούλα μου(πριν πολλάαα χρόνια) και βρέθηκα χωρίς να ξέρω κανέναν στη Βαρκελώνη, ένιωσα λίγο μετανάστης εξωτερικού...Ομως μετά από τοσα χρόνια που έχω επιστρέψει ,έχοντας στις αποσκευές μου αληθινές φιλίες διασκορπισμένες πλέον σε διάφορες γωνιές της γης,νοιώθω ότι πραγματικά αυτό είναι το ωραιότερο είδος μετανάστευσης!!!(με διαφορά)

o λουστράκος,ο Ξανθόπουλος και... η μάχη με την αρκούδα!!!

βλέποντας αυτή μου τη φωτογραφία από την Πόλη μου ήρθε στο μυαλό ο Βασιλάκης Καιλας ,οι λούστροι στις παλιες ελληνικες ταινίες,ο Ξανθόπουλος καιο η Μάρθα Βούρτση κι αφού βρήκα αυτό το βιντεάκι http://www.youtube.com/watch?v=cEQ9N5f1NXo&feature=related

μετά έπεσα στην"Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" με τον Ξανθόπουλο και τελικά βρήκα αυτό το φοβερό ντοκουμέντο της μάχης με την αρκούδα!!!(υ π ε ρ π α ρ α γ ω γ ή)

http://www.youtube.com/watch?v=pL3uGyEnErE&feature=related

παρά ταύτα εγώ θα κρατήσω εικόνες σαν αυτές...

                                        http://www.youtube.com/watch?v=k8thNodJpLc&feature=related

η ολιγοήμερη μετανάστευση μου έληξε...ευτυχώς χωρίς θύματα

Τουρκία: 32 τραυματίες από έκρηξη βόμβας στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης , σύμφωνα με δηλώσεις του διοικητή Γενικής Ασφάλειας από την ισχυρή έκρηξη που σημειώθηκε στις 10.30 το πρωί, στην πλατεία Ταξίμ , σε σημείο όπου σταθμεύουν μόνιμα αστυνομικές δυνάμεις. Στους 32 ανέρχεται ο αριθμός των τραυματιών από την έκρηξη που σημειώθηκε το πρωί στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με δηλώσεις του Τούρκου διοικητή γενικής ασφάλειας, Ογούζ Καγάν Κιοκσάλ.
Σε δηλώσεις που έκαναν ο Ογούζ Καγάν Κιοκσάλ, ο διοικητής της ασφάλειας Κωνσταντινούπολης, Χουσεΐν Τσαπκίν και ο νομάρχης, Χουσεΐν Αβνί Μουτλού αναφέρθηκε ότι έχουν τραυματιστεί 17 αστυνομικοί και 17 πολίτες. Εννέα από τους τραυματίες νοσηλεύονται, ενώ οι υπόλοιποι έχουν πάρει εξιτήριο.
Ο διοικητής της ασφάλειας Κωνσταντινούπολης, Χουσεΐν Τσαπκίν, ανέφερε πως, κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για επιχείρηση αυτοκτονίας και ότι υπάρχει στο χώρο ένα πτώμα ακρωτηριασμένο. Ο Τσαπκίν είπε πως ο δράστης επιχείρησε να εισβάλει σε ένα από τα αστυνομικά οχήματα που βρίσκονται στο σημείο. Ακολούθησαν δηλώσεις του νομάρχη Κωνσταντινούπολης, ο οποίος είπε «πως ο δράστης είναι άντρας και ότι σκοτώθηκε κατά την επιχείρηση αυτοκτονίας».(http://www.kathimerini.gr/)
Η επίθεση αυτή μάλλον αποδίδεται στην αριστερή οργάνωση Μέτωπο Επαναστατικού Λαϊκοαπελευθερωτικού Κόμματος (DHKP-C).
*οι Τούρκοι στις 29/10 γιορτάζουν την ημέρα ίδρυσης του Τουρκικού Κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1923.Νομίζω ότι στην Κωνσταντινούπολη ειδικά που είναι από τις πιο εξευρωπαισμένες περιοχές αγαπούν πολύ τον Ατατούρκ και γενικά δεν χωνεύουν και πολύ τον Ερντογάν που είναι πιο συντηρητικός και υποστηρικτής του Ισλάμ.
Δεν έχω ξαναδεί πιο τεράστιες σημαίες στη ζωή μου...αλλά και οι μικρές υπήρχαν και στα πιο τρέντυ καφέ.

Επειδή οι παρελάσεις της Παρασκευής είχαν αναβληθεί λόγω της καταρρακτώδους βροχής,θα πραγματοπιούνταν σήμερα Κυριακή. Επομένως στην πλατεία Ταξίμ που είναι η κατάληξη της πολυσύχναστης Ιστικλάλ στο Μπέγιογλου υπήρχαν οι "απαραίτητες" αστυνομικές δυνάμεις.
**Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει αναληφθεί επισήμως ευθύνη,η ακροαριστερή οργάνωση
Μέτωπο Επαναστατικού Λαϊκοαπελευθερωτικού Κόμματος (DHKP-C) έχει αντίστοιχη προιστορία.Υπάρχει από το 1976 κι ο φημολογούμενος αρχηγός της (αν και κλασικά λέγεται ότι είναι καθοδηγούμενοι από τους Αμερικάνους) διαφεύεγει από το 1989 που το έσκασε από μια φυλακή της Κων/πολης και τουλάχιστον 60 μέλη (φημολογούμενα ή αληθινά) έχουν πεθάνει από απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για το νέο σωφρονιστικό σύστημα της Τουρκίας(που μάλλον είναι χειρότερο κι από το "Εξπρες του Μεσονυκτίου") και τα λευκά κελιά.(λένε βέβαια και για ΡΚΚ και για Αλ Καιντα...)
                                       http://www.youtube.com/watch?v=y_GEthu7Zxg&feature=related

                           



 

το ανάποδο ταξίδι από το δικό μου...

6 Σεπτεμβρίου 1955 - Ο Διωγμός των Ελλήνων της Πόλης

Τον Απρίλιο του 1955 ο Ελληνισμός της Κύπρου έχει κηρύξει ένοπλο αγώνα κατά της Βρετανίας για την ανεξαρτησία του. Η βρετανική διπλωματία για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, καθοδηγεί την Τουρκία εξάπτοντας τον τουρκικό φανατισμό, σαν αντίβαρο στον δίκαιο αγώνα του κυπριακού λαού. Ένα θέμα ανύπαρκτο, μερικά χρόνια πριν για την τουρκική διπλωματία, γίνεται ξαφνικά κυρίαρχο θέμα και αρχίζει να απασχολεί τις λαϊκές μάζες. Η Τουρκία πλημμυρίζει από παραρτήματα της οργάνωσης. «Η Κύπρος είναι τουρκική» με αρχηγό τον Χικμέτ Μπιλ δικηγόρο – αρθρογράφο της εφημερίδας «Χουριέτ».
                  
                    From Constantinople to Athens
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ
Η γνωστή παραπληροφόρηση για την Ελλάδα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ξεπερνούσε κάθε λογική. Εντός του Αυγούστου του 1955 η Βρετανία συγκαλεί στο Λονδίνο τριμερή διάσκεψη με συμμετοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας για το κυπριακό. Η Ελλάδα ζει άλλο ένα δράμα. Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος έχει καταρρεύσει από σοβαρή ασθένεια, οι δύο αντιπρόεδροι της κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελόπουλος και Στέφανος Στεφανόπουλος δεν έχουν την δυνατότητα πρωτοβουλιών. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Χάρολντ Μακ Μίλαν συμβουλεύει τον Τούρκο συνάδελφό του Φατίν Ρουστού Ζορλού, η χώρα του να προχωρήσει σε «εντονότερη δράση» για να αποδειχθεί διεθνώς η αποφασιστικότητά της να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Το μήνυμα φτάνει στην Άγκυρα νωρίς στις 6 Σεπτεμβρίου.
Έτσι αρχίζει η εφαρμογή ενός σατανικά σχεδιασμένου, ολοκληρωμένου σχεδίου, που απέβλεπε αφενός στον ξεριζωμό του εναπομείναντος Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, αφετέρου να δείξει την δήθεν αγανάκτηση του τουρκικού λαού για την στάση της Ελλάδος στο κυπριακό.
Η ΑΦΟΡΜΗ
Στον κήπο του υποτιθέμενου σπιτιού του Κεμάλ Ατατούρκ, στην Θεσσαλονίκη, τοποθετείται εκρηκτικός μηχανισμός που δεν προκάλεσε καμία σοβαρή ζημιά πέρα από την θραύση μερικών τζαμιών.
Η τοποθέτηση του εκρηκτικού μηχανισμού σύμφωνα με το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης που εκδόθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1955, τοποθετήθηκε από τον φύλακα του σπιτιού, τον Χασάν Μεχμέτογλου, ο οποίος τον παρέλαβε από τον φοιτητή τότε Οκτάϊ Εγκίν, κατοπινό διευθυντή της τουρκικής ασφάλειας και νυν νομάρχη Νέβσεχιρ της Καππαδοκίας. Η συνέχεια του σχεδίου πλέον, εξελίχθηκε στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη.

http://www.youtube.com/watch?v=bXaZ-eZA9DQ&feature=related
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στις 6 μ.μ. της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, ξεκινάει μεγάλο συλλαλητήριο στην πλατεία Ταξίμ του Πέρα.
Οργανωτές οι φοιτητικές ενώσεις, «αγανακτισμένοι πολίτες» και όργανα της τάξης με πολιτικά, που αποτελούν και τους συμμετέχοντες. Σε λίγο φτάνουν και οργανωμένες ομάδες από διάφορα σημεία της ανατολής και της Θράκης με λεωφορεία και φορτηγά. Τα σύνθημα του συλλαλητηρίου δόθηκε με την έκδοση εκτάκτου παραρτήματος της εφημερίδας Ισταμπούλ Εξπρές: «Οι Έλληνες έβαλαν βόμβα στο σπίτι του Πατέρα μας», έγραφε σε οκτάστηλο.
Δεκάδες Έλληνες πολίτες και κληρικοί κακοποιούνται. Εβδομήντα τρεις εκκλησίες λεηλατούνται και παραδίδονται στις φλόγες. Είκοσι έξι ελληνικά σχολεία καταστρέφονται. Τέσσερις χιλιάδες τριακόσια σαράντα ελληνικά καταστήματα επίσης καταστρέφονται και λεηλατούνται. Δύο χιλιάδες εξακόσια σπίτια Ελλήνων παραδίδονται στην πρωτοφανή λύσσα του όχλου. Τα γραφεία και τα πιεστήρια των τριών ελληνικών εφημερίδων ρημάζονται.
Είκοσι ένα ελληνικά εργοστάσια γίνονται μπάζα και οι μηχανές πετιούνται στους δρόμους. Οι πατριαρχικοί τάφοι στον αυλόγυρο της ιεράς μονής της Ζωοδόχου Πηγής σπάζονται και ξεθάβουν τα οστά των νεκρών. Στο νεκροταφείο του Σισλί αφού έχουν καταστρέψει τους τάφους που είναι καλλιτεχνικά αριστουργήματα, ξεθάβουν πτώματα και με μανία τα μαχαιρώνουν και τα τεμαχίζουν.
Την άλλη μέρα, ο τότε πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνυπογράφων την περίφημη πλέον «Συνθήκη φιλίας Ελλάδας – Τουρκίας το 1930», ο Ισμέτ Ινονού, λέει για τα γεγονότα: «Είναι καλό που το κόμμα μας δεν αναμείχθηκε στα γεγονότα, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη εθνική ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το ρωμέϊκο στοιχείο, που είναι ένας βραχνάς».
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1955, ο Άγγλος δημοσιογράφος της «Daily Mail» Νοέλ Μπάρμπες, έγραφε:
«Ο ιερέας της εκκλησίας του Γενή Μαχαλά αφού γυμνώθηκε, δέθηκε σε ένα φορτηγό και τον γυρνούσαν στους δρόμους όπου το πλήθος τον έφτυνε. Από όσα είδα και άκουσα, δε μου μένει καμία αμφιβολία ότι η επίθεση του τουρκικού όχλου κατά των ελληνικών περιουσιών έχει προμελητηθεί και προετοιμαστεί με επιμέλεια».

http://macedonianchronicles.blogspot.com/2009/09/6-1955.html

μετανάστες από διωγμό...

ΜΕΝΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ: Κωνσταντινούπολις, 24. – Η σημερινή συνεδρίασις τού Ανωτάτου Δικαστηρίου τής Τουρκίας εις Πλάτην, τό οποίον δικάζει τόν ανατραπέντα πρόεδρον τής Τουρκικής Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ καθώς και τόν πρώην πρωθυπουργόν Αντνάν Μεντερές και τούς υπουργούς του, έφερεν εις φως στοιχεία ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα από ελληνικής απόψεως. Ούτω κατετέθη ότι κατά τάς παραμονάς τών ταραχών ο υπουργός τών Εξωτερικών Ζορλού απηύθυνε κρυπτογραφικόν τηλεγράφημα εκ Λονδίνου, προς τόν Αντνάν Μεντερές, κατά τό οποίον οι Βρεταννοί οι διεξάγοντες τάς διαπραγματεύσεις επί τού Κυπριακού κατά τήν εποχήν εκείνην, απέκλιναν υπέρ τής εκχωρήσεως αυτοδιαθέσεως εις τόν κυπριακόν λαόν και ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα, υπονοών προφανώς τάς ταραχάς και τήν δήθεν λαϊκήν εξέγερσιν. Επίσης ανεγνώσθη έκθεσις ανωτάτου αστυνομικού, αποδίδουσα τάς ταραχάς εις τόν Αντνάν Μεντερές προσωπικώς, ο οποίος υπεκίνησε προς τούτο τά μέλη τής επιτροπής τής καλουμένης η “Κύπρος είναι τουρκική”. Υπό τό πρίσμα τούτο διεπιστώθη σήμερον σαφώς ποία ήσαν τά ελατήρια τής κατά τών Ελλήνων τής Κωνσταντινουπόλεως αγρίας επιθέσεως.

μετανάστης εΞωτερικού

Δεν ξέρω τι είναι πιο περίεργο...να μεταναστεύεις μεσα στην ίδια σου τη χώρα ή σε άλλη χώρα...Πάντως και στις δύο περιπτώσεις μπορείς να δεις την καλή πλευρά.Υπάρχει σίγουρα πολύ καλή πλευρά,νέες εμπειρίες,πρωτόγνωρα συναισθήματα,νέα ήθη,νέες συνήθειες και καθόλου πλήξη...κάθε μέρα κάτι καινούργιο(τουλάχιστον μέχρι στιγμής)

http://angelisandtheistanbul.blogspot.com/
αυτό είναι το μπλογκ ενός έλληνα "μετανάστη" στην Κωσταντινούπολη(Αngelis and the Istanbul) και αποδεικνύει ότι αν θές μπορείς να είσαι ένας πολύ ευτυχισμένος μετανάστης,παρά τις κρίσεις νοσταλγίας.Το συμβουλεύτηκα κι εγώ για την προ των πυλών ολιγοήμερη "μετανάστευση" μου στην Πόλη :))))

jus soli ή jus sanguinis

εγκλιματισμός είναι η καλή προσαρμογή ενός οργανισμού σε ένα νέο περιβάλλον.
Ο «εγκλιματισμός»  δίνει σε έναν εδρεύοντα αλλοδαπό σχεδόν όλα τα δικαιώματα που κατέχει ένας γηγενής πολίτης.
υπηκοότητα έχει κάποιος ή εξ αίματος(jus sanguinis) ή εξ εδάφους(jus soli)(δηλαδή η περίπτωση μου)

ξέχασα να επισημάνω κι αυτού του είδους την παρουσία-απουσία σε ένα μέρος...(αυτή η εικόνα εμφανίζεται παντού στο δρόμο στην Καμπούλ όσο ο Καντιρ έψαχνε τους δικούς του)
Ελπίζω ο Καντίρ παρ όσα έπαθε εδώ στη χώρα μας τελευταία,να καταφέρει να φέρει εδώ και τη γυναίκα που αρραβωνιάστηκε στην επίσκεψη που περιγράφει το ντοκιμαντέρ(εστω με προξενειό). Και βέβαια ελπίζω αφού βγάλει τη μπούργκα να μην τη δείρουν κι αυτή ...

πρόσφυγας...πολύ χειρότερο από μετανάστης (2)

Για την ιστορία...το ντοκυμαντέρ αυτό προβλήθηκε από το DOC ON AIR σε επανάληψη διότι τον προηγούμενο μήνα ο

"Καντίρ Χουσαϊνί, αφγανός μετανάστης, που διαμένει στη χώρα εδώ και 8,5 χρόνια και εργάζεται ως διερμηνέας στην οργάνωση «Γιατροί του Κόσμου». Με κόπο συγκρατεί και τα δάκρυά του. Το πρόσωπό του έχει ακόμη τα σημάδια του άγριου ξυλοδαρμού από μια ομάδα άγνωστων μέχρι στιγμής ατόμων, το περασμένο Σάββατο το βράδυ, μπροστά από τον ναό του Αγίου Παντελεήμονος. Ο Καντίρ είχε κατέβει από το διαμέρισμά του, στην οδό Μιχαήλ Βόδα, μαζί με δύο φίλους του, για να πάρουν τσιγάρα και φαγητό για να περάσουν τη βραδιά, συζητώντας. Διασχίζοντας την οδό Αλκιβιάδου."
 http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=355336&dt=19/09/2010#ixzz12Dnf9uAy

Για ειρωνεία της τύχης, την Πέμπτη πριν από την επίθεση που δέχθηκε οΚαντίρ Χουσαϊνί υπήρξε συνάντηση της Αφγανικής Κοινότητας, όπου συζητήθηκε ακριβώς το πρόβλημα των επιθέσεων,χωρίς όμως να καταλήξουν οι συγκεντρωμένοι σε αποφάσεις.Οπως μάλιστα διηγείται ο Καντίρ,«ήταν εκεί τουλάχιστον επτά συμπατριώτες με μώλωπες και σημάδια στο πρόσωπο.Ενας μάλιστα είχε σπασμένα τα τρία μπροστινά δόντια». Σχεδόν κανένας όμως από αυτούς δεν είχε καταγγείλει την επίθεση ή προχωρήσει σε μήνυση κατά αγνώστων. «Φοβούνται τη διπλή θυματοποίηση»επισημαίνει ο πρόεδρος του ελληνικού τμήματος των «Γιατρών του Κόσμου» κ.Νικήτας Κανάκης.«Ελάχιστοι έχουν χαρτιά και επαπειλείται άμεση απέλασηαν βρεθούν στο αστυνομικό τμήμα,ακόμη και ως θύματα άγριων επιθέσεων,οι διαστάσεις των οποίων στο κέντρο της Αθήνας και κυρίως στον Αγιο Παντελεήμονατείνουν να λάβουν τη μορφή πογκρόμ».

και η ειρωνία για μένα είναι οι δηλώσεις του το 2008:

«Έμενα στο Μαζάρ ε Σαρίφ του Αφγανιστάν με την οικογένειά μου. Το 1998, οι Ταλιμπάν μπήκαν στην πόλη και κατέστρεψαν τα πάντα. Σκότωσαν χιλιάδες κόσμο. Εγώ τότε τελείωνα το σχολείο. Με έπιασαν και με έβαλαν στη φυλακή για έναν μήνα. Όταν με άφησαν ελεύθερο, η οικογένειά μου είχε φύγει. Δεν μπορούσα να τους βρω πουθενά»
«Στην Ελλάδα έφτασα πριν από εννέα χρόνια με μια πλαστική βάρκα. Από την Τουρκία στη Μυτιλήνη. Από το Μαζάρ ε Σαρίφ με βοήθησε μια οικογένεια να φτάσω στο Πακιστάν. Μετά πήγα στο Ιράν, όπου έμεινα και δούλεψα έναν χρόνο, και στην Τουρκία. Επέλεξα να ζήσω στην Ελλάδα ύστερα από την  υποδοχή που είχα από τους ανθρώπους εδώ. Με στήριξαν, μου έδωσαν φιλοξενία και ζεστασιά. Έτσι μπορώ να πω ότι ξεπέρασα κάθε δυσκολία» λέει ο Καντίρ Χοσαϊνί, ο οποίος αποφάσισε να δείξει τι σημαίνει επαναπατρισμός ενός μετανάστη στις μεγάλες οθόνες, μεταφέροντας τα συναισθήματα της αγωνίας, της χαράς και της απογοήτευσης. «Δεν έχω σπουδάσει, γιατί δεν είχα την οικονομική δυνατότητα. Έμαθα όμως ελληνικά και υπολογιστές πολύ γρήγορα. Έτσι, μπορώ και εργάζομαι στη ΜΚΟ Γιατροί του Κόσμου και βοηθώ όσο μπορώ τους άλλους μετανάστες. Ειδικά όσους δεν μιλάνε αγγλικά τούς βοηθάω με τη διερμηνεία»
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=1408212&enthDate=08112008

πρόσφυγας...πολύ χειρότερο από μετανάστης

"μετανάστης" είναι κάποιος που εγκαταλείπει ένα μέρος

"πρόσφυγας" είναι κάποιος που αναγκάζεται να εγκαταλείψει ένα μέρος.Δεν μεταναστεύει...προς-φεύγει κάπου.
Οτι και να λέω εγώ για μετανάστευση,η ιστορία του Καντίρ πάνω στην οποία έπεσα τυχαία με ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση είναι συγκλονιστική.

Λίγα λόγια για την υπόθεση...ή μάλλον για τη ζωή του: 
Το οδοιπορικό του Καντίρ, ενός Αφγανού πρόσφυγα, που διέφυγε στην Ελλάδα εξαιτίας των Ταλιμπάν. Άφησε πίσω την οικογένειά του, τα αδέρφια του, τους γονείς του, τους φίλους του. Περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα. Διέσχισε τέσσερις χώρες με τα πόδια μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα, όπου ζει σήμερα. Όταν μετά από εννέα χρόνια επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να βρει την οικογένειά του έχει ανάμικτα συναισθήματα, αγωνία, χαρά και φόβο. Η χώρα είναι διαλυμένη και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Οι Ταλιμπάν, το προηγούμενο καθεστώς της χώρας, παρά την ανατροπή τους παραμένουν ενεργοί, οργανώνοντας συχνά επιθέσεις αυτοκτονίας. Η φτώχεια και η ανασφάλεια, παρά τις συνεχείς προσπάθειες της κυβέρνησης, εξακολουθεί να υπάρχει στο Αφγανιστάν και δημιουργεί ερωτηματικά στον Καντίρ.  Στην ταινία αποτυπώνεται το αρχέτυπο της επιστροφής στην πατρίδα μέσα από την ιστορία ενός νέου Αφγανού πρόσφυγα.

Η ταινία «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» προβλήθηκε στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2008 και στο Διεθνές Φεστιβάλ Roma Fiction 2008, όπου απέσπασε και το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία ΑΝΝΕΤΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.

Οι Νύφες

http://www.youtube.com/watch?v=kXQ7187y4M0&feature=related
και τέλος αυτές οι καημένες που μετανάστευσαν από .... προξενειό

περιμένοντας το πλοίο για Αμέρικα

και μετά μου ήρθαν αυτά

http://www.youtube.com/watch?v=cnBejfpIntk

δεν είμαι στα Κύθηρα,όπως προείπα,αλλά πως μου ήρθε τώρα αυτό...

το νησί

κάπως έτσι έγινε η δική μου μετανάστευση εδώ,κάπου στις Κυκλάδες...για λόγους αρχικά οικονομικούς θα έλεγα