παγκόσμια ημέρα μεταναστών

πρόσφυγες της Αθήνας

Τον τελευταίο καιρό η Αθήνα (παλιά μου αγαπημένη) κατακλύζεται από δράσεις της ομάδας των atenistas,όπου προς μεγάλη μου περηφάνεια συμμετέχουν και ηγούνται πολλοί καλοί μου φίλοι.(www.atenistas.gr  είναι η σελίδα όπου κανείς μπορεί να ενημερωθεί για τις δράσεις)Μια σχετικά πρόσφατη ήταν η συγκέντρωση στην Ομόνοια και η "παρέλαση" σε δρόμους του κέντρου όπου κανείς φοβάται να περάσει όχι μόνο το βράδυ αλλά και το πρωί.Αυτός ήταν ένας κι από τους λόγους που εγώ ,η ρίψασπις,στο δίλλημα να φύγω ή όχι επέλεξα το πρώτο.

"Έχουν περάσει αρκετές μέρες από κείνες τις 2 βόλτες-"πορείες" στις κάτω γειτονιές του κέντρου κι όσους κι αν ρώτησα έκτοτε για κείνες τις στιγμές μιλούσαν συγκινημένοι, για το αναπάντεχο που έζησαν πατώντας στην στενή σκοτεινή Γερανίου, στη στοά της Πλατείας Θεάτρου, στην Πλ. Βάθη, στην Ζήνωνος, στους Γιατρούς τους Κόσμου στη Κουμουνδούρου.

(τo βίντεο της δράσης από τη σελίδα του free press lifo    http://www.lifo.gr/tv/videos/22)

Για την εικόνα των μεταναστών, (που αποτυπώνεται τόσο γλαφυρά στην συγκλονιστική φώτο του Σπύρου Βάθη, κλικ μεγέθυνση) των δεκαεπτά νομά σ' ένα δωμά, αυτών που με τόση χαρά βγήκαν στα μπαλκόνια με τις σκισμένες τέντες, που στα γεμάτα έξαψη μάτια τους, φωνές, χαμόγελά τους, έβλεπες να λαχταρούν μια βασική ανθρώπινη ανάγκη, την αποδοχή: να νιώσουν κομμάτι της κοινωνίας μας, ότι είναι σαν κι εμάς, όχι στυλάτοι και καλοντυμένοι αλλά ίδιοι σαν εμάς.
Και στ' αλήθεια, γιατί δεν το κάνουμε (και τους αφήνουμε απλώς να είναι ένα ντεκόρ για να δικαιώνουν τις ακραίες ιδεολογίες τους αριστερά/δεξιά); Πόσος πλούτος για μια πόλη είναι αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες: στο φαγητό, στις μουσικές, και πάνω απ' όλα στον ενδιαφέροντα και διαφορετικό τρόπο σκέψης για την ζωή;
Και σ' ένα ουσιαστικότερο επίπεδο: οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν ακόμα την αγνότητα στις προθέσεις τους, τον σπόρο για πρόοδο, για εργασία, δεν είναι διεφθαρμένοι από την λαμογίστικη νοοτροπία μας. Μήπως τελικά η ουσιαστική ένταξή τους, κι η ευθύνη τους να αποδειχθούν άξιοι της αποδοχής , μπορεί να αποτελέσει καίριο συσταστικό που θα δώσει πνοή στην κουρασμένη για ξεβολέματα φάρα μας, επαναφέρει και εκτιμήσουμε ξεχασμένες σε μας αξίες, που φέρει ακόμα και τώρα το κουρασμένο μεροκάματό τους; Τι έχει να χάσει η χώρα εντάσσοντας αξιοπρεπώς ανθρώπους, όσους τέλος πάντων είναι εδώ για 1 μήνα ή για χρόνια, που θα νοιάζονται εκ των πραγμάτων τον τόπο μας; Είναι πραγματικά χαζό εδώ που φτάσαμε να μην διαλέγουμε την θετική οπτική..."
Το απόσπασμα αυτό είναι από το μπλογκ του athensville (www.athensville/blogspot.com ) ο οποίος ήταν από τους ιδρυτές των atenistas. Από το ίδιο μπλογκ είναι αυτό το ποστ όπου βλέπει κανείς και την άλλη πλευρά.Δηλαδή από τη μια είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες που εδώ και χρόνια ζουν στο ιστορικό κέντρο υπό άθλιες συνθήκες...κι από την άλλη οι Αθηναίοι που έχουν γίνει πρόσφυγες στην ίδια τους τη πόλη.Καθημερινά πολλοί άνθρωποι που κυκλοφορούν σ αυτές τις περιοχές δοκιμάζουν άσχημες εμπειρίες κι ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι τηλεοπτικοί σταρς που ακόμη έχουν έναν ουσιαστικό λόγο να βγαίνουν στα κανάλια.

"Έφυγα από την πλατεία Θεάτρου πριν από λίγους μήνες. Αναγκάστηκα να φύγω.
Η ζωή είχε καταντήσει "μη ζωή". Η κακή μεταναστευτική πολιτική, η διεφθαρμένη αστυνομία κι ένας ψεύτης διαπλεκόμενος δήμαρχος κατέστρεψαν το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Χθες πέρασα από τη γειτονιά μου την παλιά να πάρω κάποια πράγματα από το σφραγισμένο μου σπίτι.
Οι αστυνομικοί στη μια γωνιά της Μενάνδρου, και στην άλλη γωνιά οι μαύροι έμποροι των ναρκωτικών να με ρωτούν αν θέλω κόκα, μαύρο ή πρέζα....
Στην ερώτησή μου γιατί δεν τους πιάνουν, οι αστυνομικοί μου απάντησαν ότι δεν έχουν εντολή κι ότι, ακόμη κι αν τους πιάσουν, σε μία μέρα θα τους ξαναφήσουν.
Ευτυχώς το παζάρι που έκλεινε παρανόμως τη Μενάνδρου και τη Σαπφούς δεν υπήρχε εκεί. Μου είπαν ότι λόγω επερχόμενων εκλογών το απαγορεύουν. Το διά νόμου απαγορευμένο ούτως ή άλλως.
Η κάποτε πολύβουη Ευριπίδου, χάσκει σαν ξερή λίμνη με τα όρνια να γυροφέρνουν ποιος ξεχασμένος περαστικός θα είναι το επόμενο θύμα. Πάντα υπάρχει. Ένας τουρίστας, μια κοπέλα που ξεχάστηκε, μια κυρία που πάει στο ΙΚΑ της γειτονιάς. Θα βρεθεί μια τσάντα να κλαπεί ή ένα αυτοκίνητο να σπάσει.
Θυμός. Και αηδία.
Περιμένω. Κουράστηκα να φωνάζω. Κουράστηκα να νιώθω πολίτης β' κατηγορίας. Περιμένω. Να φύγει ο ψεύτης δήμαρχος. Να ξανανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου.
Να ξαναγίνει η γειτονιά μου, γειτονιά. Με παιδιά στους δρόμους. Με μάτια χωρίς φόβο και απόγνωση.
Περιμένω για να ξαναγυρίσω. Και πολλοί ακόμη που αναγκαστήκαμε να γίνουμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πόλη. Περιμένουμε.
Με τιμή,
Γ.Καραμίχος"

social network

Μπορεί κανείς να πάθει αρθρίτιδα από τη μεγάλη χρήση του πληκρολογίου του; Ναι,αν είναι κάποιας ηλικίας,κάνει ασταμάτητο τσατ στο skype(γιατί δεν έχει πάντα καλή σύνδεση ώστε να μιλάει) και είναι μετανάστης με αρκετούς φίλους επίσης μετανάστες σε διάφορα μέρη της χώρας του αλλά και του κόσμου...ναι τότε μπορεί!!
Το internet είναι ο καλύτερος φίλος του μετανάστη...εσωτερικού η εξωτερικού!Οσο και να το κατηγορούν για διάφορους λόγους...δεν ξέρουν! skype,msn,facebook,twitter,hotmail,gmail,chat,calls,video calls,blogs,google etc etc...παράδεισος!!
Κατεβάζω ταινίες κι ό,τι θέλω κι ας μην έχει το Νησί σινεμά,βιβλιοθήκη,περιοδικά κι εφημερίδες όταν δεν έρχονται τα καράβια για διάφορους λόγους...και φυσικά συναντάω τους αγαπημένους μου.


Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τα computer freaks του Harvard η οπουδήποτε βρίσκονται κι ανακαλύπτουν νέες μεθόδους επικοινωνίας και πληροφόρησης.
Να όπως αυτόν στην ταινία "social network". Το παραδέχομαι ότι αποταν μου έγινε γνωστή η μετανάστευση μου στο Νησί έχω και facebook κι ας το έχει πουλήσει αυτός στην CIA.(σκασίλα μου!!)

πρόσκληση

μετανάστης στο ίδιο σου το σώμα...

Το Νησί έχει και Κινηματογραφική λέσχη,που προχτές πρόβαλε το "Λουλούδι της Ερήμου"

             
Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο...αλλά η ταινία μου φάνηκε καλή και σίγουρα η αληθινή ιστορία συγκλονιστική...

Οπως έχουμε πει υπάρχει κυριολεκτική και μεταφορική μετανάστευση...και το να είσαι γυναίκα χωρίς να μπορείς να το νιώσεις είναι πραγματικά σαν να είσαι ένας ξένος στο ίδιο σου το σώμα.

Και το χειρότερο είναι να στο επιβάλλουν...άρα διωγμένος από την πατρίδα σου...άρα πρόσφυγας αλλά που...πάλι στην ίδια σου την πατρίδα;;;;Παράνοια;Δυστυχία;

Δύναμη τελικά...τουλάχιστον να γλιτώσεις τους άλλους.

H ταινία και το βιβλίο αναφέρονται στην προσωπική ιστορία της Γούορις Ντίρι, ενός τοπ μόντελ που το σκασε από τη Σομαλία σε νεαρή ηλικία. Η Γούορις αναδεικνύει ένα μείζον θέμα, την κλειτοριδεκτομή. Θύμα της πρακτικής αυτής πέφτουν εκατομμύρια κορίτσια κάθε χρόνο. Η αφήγηση της είναι ανατριχιαστική:

« Την εγχείρηση την έκανε μια γριά τσιγγάνα, που στην κοινότητά μας την θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο, αλλά

« Την εγχείρηση την έκανε μια γριά τσιγγάνα, που στην κοινότητά μας την θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο, αλλά εγώ την θεωρούσα φόνισσα. Την νύχτα πριν την κλειτοριδεκτομή μου, η μητέρα με συμβούλεψε να μην πιω πολύ νερό ή γάλα για να μην χρειαστεί να ουρήσω. Εκείνο το βράδυ η οικογένεια ασχολήθηκε περισσότερο μαζί μου, αυτή ήταν η παράδοση. Πριν ακόμη χαράξει με ξύπνησαν για την εγχείρηση… Πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ανάμεσα σε θάμνους. Η μητέρα κάθισε σε ένα βράχο και μου έδωσε να δαγκώσω μια ρίζα δέντρου. …Η τσιγγάνα έχωσε τα δάχτυλά της σ’ ένα ταγάρι που φορούσε κι έβγαλε μια σπασμένη λεπίδα ξυραφιού. Έφτυσε πάνω της και την σκούπισε στη ποδιά της. Αφού την καθάρισε, μου έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι για να μη βλέπω. Το επόμενο πράγμα που ένοιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου… άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας που πριόνιζε πέρα-δώθε το δέρμα μου. …Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και να τραντάζομαι ανεξέλεγκτα. Προσευχήθηκα να τελειώσει γρήγορα. Κι έτσι έγινε, γιατί λιποθύμησα… όταν ξύπνησα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα ούρησης…το μόνο άνοιγμα που είχε μείνει για τα ούρα και το αίμα της περιόδου, ήταν μια μικροσκοπική τρύπα με διάμετρο ενός σπιρτόξυλου… »

Κλειτοριδεκτομή είναι ο συνήθης όρος με τον οποίο αναφερόμαστε στον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Συνίσταται στην εκτομή μέρους ή ολόκληρης της κλειτορίδας, ή και των μικρών και μεγάλων χειλέων του αιδοίου. Κάποιες φορές η διαδικασία ολοκληρώνεται με τη συρραφή της σχισμής και το στένεμα της εισόδου του κόλπου. Η πρακτική παρομοιάζεται συχνά με την ανδρική περιτομή, στην πραγματικότητα, όμως, το ακριβές αντίστοιχο στους άνδρες είναι ο ευνουχισμός.
Οι συνειρμοί περί συναισθηματικού ευνουχισμού ωχριούν μπροστά στην κυριολεξία του όρου.

Οι ίδιες οι γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν πώς το τραύμα που υπέστησαν στην παιδική τους ηλικία φταίει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε όλη τους τη ζωή. Για μια γυναίκα που έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή είναι πιο δύσκολο να μείνει έγκυος, ενώ καθίσταται τρομερά επώδυνος και επικίνδυνος ο τοκετός.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 120-140 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί αυτόν το σεξουαλικό ακρωτηριασμό, ενώ άλλα 3 εκατομμύρια ζουν κάθε χρόνο υπό αυτή την απειλή. Για να το πούμε αλλιώς, 6 κορίτσια σε όλο τον κόσμο υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή κάθε λεπτό.

Στο ντοκυμαντερ του Εξάντα «Το μυστικό της αυγής»  του Γιώργου Αυγερόπουλου μαθαίνει κανείς πολλές λεπτομέρειες.

Πρόκειται για ένα αρχαίο έθιμο μύησης που επιβιώνει μέχρι σήμερα, κατά κόρον στην Αφρική, αν και απαντάται και σε ορισμένες χώρες της Ασίας και ελάχιστες της Μ. Ανατολής. Η αφετηρία του χάνεται στα βάθη των αιώνων της αφρικανικής παράδοσης. Σύμφωνα με έναν αρχέγονο μύθο του Μαλί, σε κάθε ανθρώπινο ον τη στιγμή της γέννησής του υπάρχει και το αρσενικό και το θηλυκό φύλο. Στον άνδρα το θηλυκό βρίσκεται στην ακροβυστία, και στη γυναίκα το αρσενικό βρίσκεται στην κλειτορίδα. Έτσι, με την περιτομή και την κλειτοριδεκτομή αντίστοιχα, συντελείται σωματικά και κοινωνικά το πέρασμα των παιδιών στην ενηλικίωση, και ο άνδρας και η γυναίκα πια θεωρούνται έτοιμοι να παντρευτούν.
Οι άνθρωποι επιμένουν στην τέλεσή της κυρίως βάσει διαδεδομένων δεισιδαιμονιών και αντιλήψεων. Η κλειτορίδα θεωρείται πηγή και φορέας κακών. Οι άνδρες νομίζουν ότι θα μεγαλώσει όπως το πέος και φοβούνται να την αγγίξουν για να μη μείνουν ανίκανοι. Οι γυναίκες νομίζουν ότι αν στη γέννα το κεφάλι του μωρού αγγίξει την κλειτορίδα, το παιδί θα πεθάνει. Ή φαντάζονται ότι τα φυσιολογικά εξωτερικά γυναικεία γεννητικά όργανα είναι υπερβολικά ευμεγέθη. Η κυρίαρχη αντίληψη όμως που συντηρεί την πρακτική είναι ότι η γυναίκα είναι υπερσεξουαλική, και είναι αδύνατο για έναν μόνο άντρα να την ικανοποιήσει. Έτσι η κλειτοριδεκτομή παρουσιάζεται ως ο τρόπος προκειμένου η γυναίκα να μένει «ήσυχη», παρθένα μέχρι να παντρευτεί, και πιστή στον άνδρα της μετά το γάμο.

          Το ντοκυμαντέρ του Εξάντα είναι εδώ:
                      http://www.ert.gr/el/play/eksantas/to-mystiko-tis-aygis

αειφυγία

Σκέφτομαι ότι η αειφυγία μου ξεκίνησε με τη Θεσσαλονίκη,

συνεχίστηκε με τη Βαρκελώνη

και ολοκληρώθηκε(?) με το Νησί

(όχι δεν είμαι στη Σπιναλόγκα ευτυχώς...απλά μου αρέσει αυτή η αναφορά στην επικαιρότητα).
Δεν ξέρω αν νιώθω όντως μετανάστης αλλά σίγουρα εδώ στο Νησί υποφέρω από την υγρασία αγαπητοί νοσταλγοί των καλοκαιρινών διακοπών στα Νησιά.(αν δεν το ζήσεις δεν καταλαβαίνεις την σωτηρία από ένα αφυγραντήρα)
Σκέφτομαι συχνά αυτά τα χαριτωμένα ερπετά...τους χαμαιλέοντες...κι όλους αυτούς που δουλεύουν σε τσίρκο...αλλά βαριά η καλογερική,ή μάλλον πολύ υγρή!!
Τέλος,συμπάσχω με τους μετανάστες ειδικά απ'  όταν πρωτοπήγα στη Βαρκελώνη κι ο Μanu Chao είχε μόλις τραγουδήσει το "el clandestino".


Εκεί οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν στην ουσία μετανάστες και κάποιοι και λαθρομετανάστες.Κυρίως Λατινοαμερικάνοι,κυρίως από εύπορες οικογένειες με σπίτια τύπου Μεξικάνικη σαπουνόπερα, και κυρίως δουλεύοντας χωρίς χαρτιά και πααααάρα πολλές  δυσκολίες επειδή ήθελαν να μείνουν τόσο πολύ...όσο πολύ η ίδια τους η πατρίδα τους έδιωχνε!!Αυτό είναι κάτι που πραγματικά σε πληγώνει πολύ...και το έζησα από κοντά.
Πάντως εκτός από τις διάφορες ανάγκες...στην αειφυγία μάλλον σε οδηγεί λίγο και το DNA σου.

δεν ξέρω πόσοι έμαθαν για αυτό....

Οταν είδα αυτές τις εικόνες την προηγούμενη εβδομάδα είχα ανατριχιάσει...αλλά η διαρκής μετάβαση του μετανάστη δε με άφησε να τις θυμηθώ παρά σήμερα...
Είναι φωτογραφίες πολιτικών προσφύγων από το Ιράν οι οποίοι είναι προστατευόμενοι από το ειδικό καθεστώς της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ Για τους Πρόσφυγες. Δε μπορούν να επιστρέψουν στο Ιράν καθώς κινδυνεύουν με φυλάκιση ή ακόμα και καταδίκη σε θάνατο.Παρά την αναγνώριση τους ως πολιτικούς πρόσφυγες, το ελληνικό κράτος αρνείται να τους αποδώσει τα νόμιμα δικαιώματά τους ενώ ταυτόχρονα εισπράττει ευρωπαικά κονδύλια χωρίς όμως να διοχετεύει τα χρήματα σε αυτούς.
και να τους παρέχει όλα τα απαραίτητα έγγραφα (λευκή κάρτα, ταξιδιωτικά έγγραφα).
Η απεργία πείνας έχει ξεκινήσει από τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου.

Οι Ιρανοί απεργοί πείνας είναι πρώην μέλη της οργάνωσης P.M.O.I. Στρατολογήθηκαν από τις κοντινές στο Ιράν χώρες, όπου είχαν καταφύγει επειδή διώκονταν από το καθεστώς του Χομεϊνί και μεταφέρθηκαν για εκπαίδευση σε ένα στρατόπεδο στο έδαφος του Ιράκ. Προσχώρησαν στην οργάνωση πιστεύοντας πως θα έδιναν μάχη για την πολιτική αλλαγή και την ελευθερία του λαού τους . Στο στρατόπεδο, όμως, αντιμετώπισαν ένα εντελώς ανελεύθερο καθεστώς, τελείως αντίθετο με τα προσωπικά τους πιστεύω, εξευτελισμούς, συνεχή πλύση εγκεφάλου με στόχο τη θεοποίηση του ηγέτη της οργάνωσης και πολλές φορές βασανισμούς και φυλακίσεις. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τώρα την οργάνωση αυτή χειρότερη και από τον ίδιο το Χομεϊνί.

Το 2002, η P.M.O.I. έκλεισε μυστική συμφωνία με τους Αμερικάνους, που είχαν εισβάλλει στο Ιράκ, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί έπρεπε να κρατήσουν για 5 χρόνια τους αντιφρονούντες της οργάνωσης σε μια μυστική φυλακή (T.I.P.F.) , 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη και η οργάνωση ως αντάλλαγμα έδινε πληροφορίες για το Ιράν. Εκεί υπέστησαν νέα βασανιστήρια μέχρι που αφέθηκαν ελεύθεροι το 2007, μετά τη λήξη της συμφωνίας. Η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες τους αναγνώρισε ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006 μέσω δορυφορικής συνέντευξης, ενώ ήταν ακόμα στη φυλακή.
http://iranianrefugeesfromtipf.blogspot.com/