Τον τελευταίο καιρό η Αθήνα (παλιά μου αγαπημένη) κατακλύζεται από δράσεις της ομάδας των atenistas,όπου προς μεγάλη μου περηφάνεια συμμετέχουν και ηγούνται πολλοί καλοί μου φίλοι.(www.atenistas.gr είναι η σελίδα όπου κανείς μπορεί να ενημερωθεί για τις δράσεις)Μια σχετικά πρόσφατη ήταν η συγκέντρωση στην Ομόνοια και η "παρέλαση" σε δρόμους του κέντρου όπου κανείς φοβάται να περάσει όχι μόνο το βράδυ αλλά και το πρωί.Αυτός ήταν ένας κι από τους λόγους που εγώ ,η ρίψασπις,στο δίλλημα να φύγω ή όχι επέλεξα το πρώτο.
"Έχουν περάσει αρκετές μέρες από κείνες τις 2 βόλτες-"πορείες" στις κάτω γειτονιές του κέντρου κι όσους κι αν ρώτησα έκτοτε για κείνες τις στιγμές μιλούσαν συγκινημένοι, για το αναπάντεχο που έζησαν πατώντας στην στενή σκοτεινή Γερανίου, στη στοά της Πλατείας Θεάτρου, στην Πλ. Βάθη, στην Ζήνωνος, στους Γιατρούς τους Κόσμου στη Κουμουνδούρου.
Για την εικόνα των μεταναστών, (που αποτυπώνεται τόσο γλαφυρά στην συγκλονιστική φώτο του Σπύρου Βάθη, κλικ μεγέθυνση) των δεκαεπτά νομά σ' ένα δωμά, αυτών που με τόση χαρά βγήκαν στα μπαλκόνια με τις σκισμένες τέντες, που στα γεμάτα έξαψη μάτια τους, φωνές, χαμόγελά τους, έβλεπες να λαχταρούν μια βασική ανθρώπινη ανάγκη, την αποδοχή: να νιώσουν κομμάτι της κοινωνίας μας, ότι είναι σαν κι εμάς, όχι στυλάτοι και καλοντυμένοι αλλά ίδιοι σαν εμάς.
Και στ' αλήθεια, γιατί δεν το κάνουμε (και τους αφήνουμε απλώς να είναι ένα ντεκόρ για να δικαιώνουν τις ακραίες ιδεολογίες τους αριστερά/δεξιά); Πόσος πλούτος για μια πόλη είναι αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες: στο φαγητό, στις μουσικές, και πάνω απ' όλα στον ενδιαφέροντα και διαφορετικό τρόπο σκέψης για την ζωή;
Και σ' ένα ουσιαστικότερο επίπεδο: οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν ακόμα την αγνότητα στις προθέσεις τους, τον σπόρο για πρόοδο, για εργασία, δεν είναι διεφθαρμένοι από την λαμογίστικη νοοτροπία μας. Μήπως τελικά η ουσιαστική ένταξή τους, κι η ευθύνη τους να αποδειχθούν άξιοι της αποδοχής , μπορεί να αποτελέσει καίριο συσταστικό που θα δώσει πνοή στην κουρασμένη για ξεβολέματα φάρα μας, επαναφέρει και εκτιμήσουμε ξεχασμένες σε μας αξίες, που φέρει ακόμα και τώρα το κουρασμένο μεροκάματό τους; Τι έχει να χάσει η χώρα εντάσσοντας αξιοπρεπώς ανθρώπους, όσους τέλος πάντων είναι εδώ για 1 μήνα ή για χρόνια, που θα νοιάζονται εκ των πραγμάτων τον τόπο μας; Είναι πραγματικά χαζό εδώ που φτάσαμε να μην διαλέγουμε την θετική οπτική..."
Το απόσπασμα αυτό είναι από το μπλογκ του athensville (www.athensville/blogspot.com ) ο οποίος ήταν από τους ιδρυτές των atenistas. Από το ίδιο μπλογκ είναι αυτό το ποστ όπου βλέπει κανείς και την άλλη πλευρά.Δηλαδή από τη μια είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες που εδώ και χρόνια ζουν στο ιστορικό κέντρο υπό άθλιες συνθήκες...κι από την άλλη οι Αθηναίοι που έχουν γίνει πρόσφυγες στην ίδια τους τη πόλη.Καθημερινά πολλοί άνθρωποι που κυκλοφορούν σ αυτές τις περιοχές δοκιμάζουν άσχημες εμπειρίες κι ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι τηλεοπτικοί σταρς που ακόμη έχουν έναν ουσιαστικό λόγο να βγαίνουν στα κανάλια.
"Έφυγα από την πλατεία Θεάτρου πριν από λίγους μήνες. Αναγκάστηκα να φύγω.
Η ζωή είχε καταντήσει "μη ζωή". Η κακή μεταναστευτική πολιτική, η διεφθαρμένη αστυνομία κι ένας ψεύτης διαπλεκόμενος δήμαρχος κατέστρεψαν το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Χθες πέρασα από τη γειτονιά μου την παλιά να πάρω κάποια πράγματα από το σφραγισμένο μου σπίτι.
Οι αστυνομικοί στη μια γωνιά της Μενάνδρου, και στην άλλη γωνιά οι μαύροι έμποροι των ναρκωτικών να με ρωτούν αν θέλω κόκα, μαύρο ή πρέζα....
Στην ερώτησή μου γιατί δεν τους πιάνουν, οι αστυνομικοί μου απάντησαν ότι δεν έχουν εντολή κι ότι, ακόμη κι αν τους πιάσουν, σε μία μέρα θα τους ξαναφήσουν.
Ευτυχώς το παζάρι που έκλεινε παρανόμως τη Μενάνδρου και τη Σαπφούς δεν υπήρχε εκεί. Μου είπαν ότι λόγω επερχόμενων εκλογών το απαγορεύουν. Το διά νόμου απαγορευμένο ούτως ή άλλως.
Η κάποτε πολύβουη Ευριπίδου, χάσκει σαν ξερή λίμνη με τα όρνια να γυροφέρνουν ποιος ξεχασμένος περαστικός θα είναι το επόμενο θύμα. Πάντα υπάρχει. Ένας τουρίστας, μια κοπέλα που ξεχάστηκε, μια κυρία που πάει στο ΙΚΑ της γειτονιάς. Θα βρεθεί μια τσάντα να κλαπεί ή ένα αυτοκίνητο να σπάσει.
Θυμός. Και αηδία.
Περιμένω. Κουράστηκα να φωνάζω. Κουράστηκα να νιώθω πολίτης β' κατηγορίας. Περιμένω. Να φύγει ο ψεύτης δήμαρχος. Να ξανανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου.
Να ξαναγίνει η γειτονιά μου, γειτονιά. Με παιδιά στους δρόμους. Με μάτια χωρίς φόβο και απόγνωση.
Περιμένω για να ξαναγυρίσω. Και πολλοί ακόμη που αναγκαστήκαμε να γίνουμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πόλη. Περιμένουμε.
Με τιμή,
Γ.Καραμίχος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου